Já, ég hef fátt að gera. Hæðið mig.

Ég hef fest kaup á peysunni og skeggi: takk fyrir vinsamleg tilmæli, Vera. Skeggið er reyndar ekki til þess gert að láta mig líta út eldri en ég er, heldur líta út eins og einhver sem er að reyna að líta út eldri en hann er, á meðan hann er í raun á þeim aldri sem hann vill líta út fyrir að vera. Þetta er margrætt skegg.

Vegna fjölda áskorana mun ég nú tíunda ástæður mótmælanna. Núverandi ríkisstjórn Frakklands hefur, eins og flestar fyrrverandi ríkisstjórnir, tekið stór frjálshyggjuskref í áttina að einkavæðingu alls, þar á meðal skólakerfisins. Stór hluti nemenda, og sennilega kennara líka, er ekki sáttur við þetta. Nú síðast fyllti það mælinn að ríkisstjórnin lagði til frumvarp um lög þess efnis að frönskum háskólum yrði í sjálfsvald sett hversu há skólagjöld þeir settu nemendum og sjá nemendur eðlilega fram á himinhá skólagjöld, í takt við t.d. Bretland, með það í för með sér að verst settu nemendurnir myndu ekki hafa efni á að mennta sig til jafns við betur setta nemendur. Í Frakklandi er það af mörgum talið slæmt, öfugt við heima þar sem margir sjá bara gleði í því að gera nám að söluvöru sem seld skal hæstbjóðanda og setja þannig val á námi á sama stall og val á mismunandi tegundum af mjólk. Nicolas Sarkozy, forseti Frakklands, er ekki vinsæll meðal nemenda (vegna þess að hann er fasistafrjálshyggjutækifærissinni).

En nóg um það. Mig langaði líka að deila með fólki kaupum mínum á hinu ótrúlega nördalega blaði Philosophie-magazine. Um er að ræða hálfsmánaðarútgáfu eingöngu tileinkaða heimspeki og það fyndna er að blaðið er af nákvæmlega sama sniði og Cosmopolitan og þess háttar glamúrblöð. Á forsíðu þessa tiltekna tölublaðs er flennistór mynd af Manu Chao, sem tókst að draga fram gamla heimspekikennarann sinn og fá hann í viðtal. Opnustúlkan þetta sinnið er David Hume, heimspekingur frá 18. öld, sem fær sex blaðsíður í miðju blaðsins helgaðar sér: Hume: Reynslan ofar öllu. Ég sá ósjálfrátt fyrir mér myndir af honum hlæjandi í laufblaðarigningu einhvers almenningsgarðs, eða sitjandi á bekk starandi út í eilífðina yfir persónulegri millifyrirsögn: „Þegar Walter dó missti ég áhugann á heimspekinni og varð að taka nokkur ár í að hugsa. Bara hugsa.“ Þið vitið, svona í anda klassískra opnuviðtala við einhvern frægan sem segir frá móðurmissi eða dópneyslu. Nema bara heimspekingur frá 18. öld. HAHAHA! Kannski ég hefði ekki átt að skrifa þessa málsgrein...

Ég mun halda ykkur heitum í peysu-og skeggmálum. Annars má Rúnar skammast sín fyrir að hafa ekki haft samband. Staða besta vinar hefur opnast og án þess að fella nokkra dóma verður þessi maður að teljast líklegastur til að fylla hana: