Stutt hugleiðing

Hvernig er mögulegt að lifa í „núinu“ ef maður trúir ekki á það? Ég er þeirrar skoðunar að við hljótum að lifa í minningunni, jafnvel minningunni af atburðum sem gerðust fimm sekúndum fyrr, því við getum aldrei skilið hluti að nokkru leyti án samhengis við tíma og rúm. Þess vegna er ómögulegt fyrir okkur að meta „andartakið“ til fulls, eða jafnvel til nokkurs, á meðan það á sér stað (ef það á sér yfir höfuð stað). Þeir sem segjast lifa í núinu meina eitthvað allt annað, eins og að þeir taki skjótar ákvarðanir án þess að skeyta mikið um framtíðina (sem ég reyndar trúi heldur ekki á) og hvert þær ákvarðanir færi þá. Fyrir mig hafa minningar svo endalaust vald og gildi framyfir hið ósnertanlega nú. Þær hafa kraftinn til að breyta einhverjum skítlegum atburðum í mikilsmetna, sögulega heimild, kraftinn til að finna aftur einhverja gleðiríka tengingu sem maður átti við annað fólk og magna hana upp í hæstu hæðir í ljúfsárri nostalgíu. Nostalgía er einhver áhugaverðasta tilfinning sem fyrirfinnst í fólki, finnst mér. Stundum finn ég fyrir nostalgíu gagnvart hlutum sem áttu sér aldrei stað, en eru einhvers konar bland þess sem ég vildi að hefði gerst og draumkenndra tilfinninga hverra ég hreinlega kann ekki að gera skil, eins og þær hafi beinlínis komið að utan. Þetta vill gerast þegar ég hlusta á tónlist af ýmsum toga og ég hef stundum staðið mig að því að dæma þá tónlist sem ég heyri eftir því hvort hún magnar upp einhver hughrif í mér sem birtast mér sem hálf„guðleg“ (og þetta eru mikilvægar gæsalappir). Af þessum sökum er Sálumessa Mozarts, tónlist Sigurrósar og ýmis lög The Knife mér afskaplega dýrmæt. Það er eitthvað þar sem ég hef enga stjórn á og er algjörlega utan míns sjónarsviðs. Enginn skilningur og í sama mund fullkomin samlíðan. Ég býst við að fólk finni í raun fyrir sams konar hughrifum þegar það verður ástfangið. Þá er ég ástfanginn af tónlist.